Kary umowne w kontraktach międzynarodowych
Kary umowne w kontraktach międzynarodowych – czy warto je wprowadzać do kontraktu?
Adam zawarł umowę sprzedaży 1.000.000,00 sztuk kalendarzy i zobowiązał się do przesłania zamówionego towaru do Hiszpanii. Produkty miały zostać dostarczone w określonym w umowie terminie. Zawarł z nabywcą umowę pisemną, w której strony uregulowały wzajemne prawa i obowiązki, w tym zastrzegły kary umowne z tytułu nieterminowego dostarczenia zamówionych towarów. W postanowieniach końcowych umowy strony wskazały, iż do wszelkich roszczeń wynikających z zawartej umowy w zakresie kar umownych, zastosowanie znajdą przepisy prawa hiszpańskiego. Strony przyznały również jurysdykcję sądom w Hiszpanii.
Adam nie mógł dostarczyć zamówionych kalendarzy do kupującego, z powodu czego odstąpił od umowy. Kupujący wezwał go do zwrotu uiszczonej na jego rzecz zaliczki o wartości połowy ceny zamówionego towaru. Adam nie zwrócił uiszczonej na jego rzecz kwoty w wyznaczonym mu w tym celu terminie, z uwagi na co kupujący skierował sprawę do sądu. Sąd hiszpański ustalił, iż do rozpoznawania sprawy zastosowanie znajdą przepisy prawa hiszpańskiego. Adam zakwestionował powyższe, wskazując, iż prawem właściwym w danej sprawie powinno być prawo polskie.
Z treści stanu faktycznego wynika, że owszem strony zawarły umowę sprzedaży, w której wskazały, iż do wszelkich roszczeń wynikających z zawartej umowy, w zakresie kar umownych, zastosowanie znajdą przepisy prawa hiszpańskiego, jednak w zakresie pozostałych roszczeń wynikających z umowy, strony nie uregulowały prawa właściwego. Tym samym, celem ustalenia prawa właściwego dla oceny pozostałych roszczeń strony winny zastosować przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I). Zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 lit. a) ww. rozporządzenia, w zakresie, w jakim nie dokonano wyboru prawa właściwego dla umowy, umowa sprzedaży towarów podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu.
Z powyższego wynika, że w omawianym stanie faktycznym prawem właściwym będzie prawo polskie.
Adam ma bowiem miejsce zwykłego pobytu w Polsce.
Rację ma zatem właśnie Adam.
Sytuacja wyglądałaby zgoła inaczej, gdyby brzmienie zawartej pomiędzy stronami umowy w zakresie prawa właściwego było w drobnym zakresie inne i nie ograniczało dokonanego wyboru prawa do kwestii dotyczących kar umownych. Szczegóły mają znaczenie.
Joanna Lubecka
adwokat
Kary umowne w kontraktach międzynarodowych – czy warto je wprowadzać do kontraktu?
Wielokrotnie utrwalony pomiędzy stronami zwyczaj handlowy zakłada komunikację wyłącznie w postaci elektronicznej, za pośrednictwem wymiany wiadomości e-mail. Należy pamiętać, że wówczas również dochodzi do zawarcia umowy, której forma przybiera zwyczajnie postać przyjętego przez strony zwyczaju handlowego.
Do sformalizowania współpracy gospodarczej z kontrahentem zagranicznym może dojść na kilka sposobów. Znasz je? Czy któryś z nich jest lepszy od pozostałych? Zobaczmy.
W praktyce międzynarodowego obrotu handlowego to właśnie tym postanowieniom poświęcana jest znaczna część prowadzonych pomiędzy stronami negocjacji.
Międzynarodowa sprzedaż towarów bardzo często łączy się ze stosowaniem przez strony transakcji reguł Incoterms. Czym one są i dlaczego są tak pomocne?
Wchodzenie w relacje handlowe z zagranicznym kontrahentem łączy się z ryzykiem. Na czym polega ryzyko w handlu zagranicznym i jak zwiększyć bezpieczeństwo dokonywania takich transakcji? Czytaj dalej.
Case study
Prowadzisz rozmowy z potencjalnym kontrahentem zagranicznym dotyczące zasad ewentualnej współpracy gospodarczej. Ma ona przebiegać na podstawie prostej umowy lub zamówienia, do których znajdą zastosowanie General Terms and Conditions, jakie są standardowo stosowane przez Twojego kontrahenta.
Klauzula poufności, to postanowienie umowne na podstawie którego strony decydują się na przyjęcie, że określone przez nich informacje wskazane w umowie będą miały walor poufnych, a zatem nie będą mogły być udostępnione swobodnie do wiadomości osób trzecich, pod rygorem skutków określonych w umowie.
Case study